शीर्षक: “प्रजातन्त्र तिमी अबिरल बग्दै जाउ”
(प्रजातन्त्र तिमी मिरमिरे उज्यालो सङ्गै बिउँझिनु है)“
गाउँका सोझासाझा मानिषहरु सङ्गै रमाउनु है ।
म तिमिलाई यो आग्रह गर्छुकी, तिमी हिमाली लेकहरुमा जाउ ।।
अनि ती बेशिका फाटहरुमा पनि छाउ ।।
पहाड र तराईका फाटहरुमा गितको मीठो धुन बनेर जाउ ।।
प्रजातन्त्र , तिमी एकलकाटे भएर हैन ।
सहकार्य गर्दै जाउ ।
जसले जेजे भनेपनी कहिल्यै नरिशाउ ।
तिमिलाई मैले धेरैचोटी अनुरोध गरिसके , निमुखा किशानहरुको घाउमा मलमपट्टी लगाउ भनेर ।।
अनि बाबा-आमा गुमाएका, बालबालिकाहरुको सहारा भएर आउ भनेर ।।
प्रजातन्त्र, तिमी ती सडकमा भौतारिरहेका भिखारीहरुको , आहारा भएर आउ। साहारा भएर आउ ।
तर , कता-कता सुन्नमा यो आएकोछ , तिमी त बजारमुखी भयौ रे !
जनताका गुनासाहरु सुन्न छाड्यौ रे !
के यो सत्य हो? यदि हो भने ,
तिमी सत्मार्गमा आउ ।
सबै गरिबहरुलाई समेटाउ ।
बालक,युवा र वृद्धहरु समेत,
लाभ पाईरहुन तिमिबाट हमेसा,
अब तिमिले दरिलो बन्नु छ ।
सबै नेपालिको मुटुको स्पन्दन भएर आउनुछ ।
अनि, यो जन्मसिद्ध हिन्दुअधिराज्यको रक्षा गर्नुछ ।
प्रजातन्त्र, तिमी नबदुलही झै बनेर आउ,
खहरे र सामुनदि्रक तुफान हैन,
तिमी अबिरल बग्दै जाउ ।
तिमिलाई साधुबाद छ
(तिमी अविरल बग्दै जाउ )
कवि: रबिन्द्र ढुंगाना
गौरादह-९, बैगुन्धुरा, झापा।
